NIEUWS

Nu de MYSTIC-tour in volle gang is, blikken we terug op de inspiratie die het startpunt van de reis vormde en het creatieve proces dat daaruit volgde. Dit keer spreken we met danseres Sixtine over haar reis binnen het stuk, over de uitdagingen en ontdekkingen onderweg, en over de wijze waarop MYSTIC haar blik op performance heeft veranderd. 

Hoe zou je jezelf voorstellen?
Ik ben Sixtine, een danseres uit Frankrijk. De afgelopen vijf jaar heb ik in Canada en Nederland gewoond. Mijn achtergrond ligt in ballet en hedendaagse dans, en de afgelopen vier jaar heb ik intensief gewerkt met ICK, vooral met Emio en Pieter. Wat mij het meest raakt in dans is het gevoel van gemeenschap – binnen de studio, maar ook daarbuiten.
Daarnaast fascineert het me hoe dans verbindingen kan leggen in uiteenlopende sociale omgevingen. Daarbij vraag ik mezelf weleens af hoe we dans toegankelijker kunnen maken.  Is dat via voorstellingen, workshops, uitwisselingen in clubs? Welke ruimtes kunnen we benutten? Hoe bereiken we mensen die niet vanzelfsprekend met dans in aanraking komen? Ik ben nieuwsgierig naar een bewegingservaring die zich losmaakt van de traditionele theatercontext – een dialoog zonder woorden, gebaseerd op lichaam en ruimte.

In MYSTIC zoeken dansers en live muzikanten samen naar een gedeelde taal. Wat heeft deze dynamiek jou geleerd?
Wat een creatief proces bijzonder maakt, is niet alleen de inhoud, maar vooral de manier waarop mensen samenkomen om iets te laten ontstaan. Het proces met Shailesh, bijvoorbeeld, is open en spontaan. Muzikanten en dansers brengen elk hun eigen ritmes, energieën en manieren van communiceren mee. Soms schuurt dat. Maar in die frictie schuilt iets wezenlijks: een menselijke zoektocht naar balans. Iedereen wil het beste voor het stuk.
Ik heb geleerd dat er geen vaste methode is. Er is geen ‘juiste’ manier om te werken, alleen de bereidheid om open te blijven staan – voor elkaar, voor de ruimte die we samen creëren, voor wat er in het moment ontstaat.

Hoe is jouw relatie met MYSTIC in de loop van het proces veranderd?
In het begin voelde ik angst. Ik kom niet uit de breaking-scene en de acrobatische elementen intimideerden me. Ik was bang dat ik niet genoeg zou zijn. Maar al snel werd duidelijk dat het proces speels was,en verre van dwingend. Het ging niet om ‘goed’ of ‘fout’, maar om het vinden van mijn eigen weg. Die vrijheid voelde als een verademing. Gaandeweg verschoof de energie. Het werk kreeg vorm, werd gelaagder, serieuzer. Voor een paar weken werden we volledig opgenomen in de wereld van MYSTIC. Nu we op tournee zijn, is er een diep vertrouwen – in elkaar, in het stuk, in de structuur die we hebben gebouwd. Dat fundament geeft ruimte voor speelsheid, zelfs in de meest intense momenten.

Heeft deze ervaring iets in jou veranderd?
Ja. Vroeger voelde ik de noodzaak om mezelf op te laden in de aanloop naar een voorstelling, alsof ik mezelf in een bepaalde staat van paraatheid moest brengen. Maar in MYSTIC heb ik geleerd dat volledig aanwezig zijn genoeg is. Er is niet één manier om het stuk binnen te stappen. Als ik moe ben, dan breng ik die staat mee. Als ik bruis van energie, dan is dat wat ik geef. Dat besef heeft me een nieuwe vrijheid gebracht – het besef dat ik echt kan vertrouwen op het moment, op wat er al is.

foto © Lowiegraphy